Vliegreis Amsterdam-Havanna was ok, 10.5u. In Havanna lang wachten op mijn fiets die (oef!) uiteindelijk aankwam. Cuba-Havanna is: oude Amerikaanse wagens, een kleurrijke gemeemschap, geen onderscheid tussen binnen en buiten, Salsa en Ron als muzikale uitlaat, buiten eindeloos rondhangen en babbelen, vervallen gebouwen die nauwelijks in stand gehouden worden
Vermits ik geen foto's kan uploaden (volgten!) dit model Cubaanse auto zoals er 1000den noodgedwongen rondrijden. Het lijkt romantisch maar het is bittere noodzaak. Roeien met de riemen die je hebt !
Fietsen in Havanna (2 miljoen inwoners) gaat voldoende goed. De oldtimers hebben wel zo'n stinkende uitlaat dat ze het equivalent zijn van 100 Europese wagens. Aan de andere kant is rijden zo duur dat er zeer weinig auto's rondrijden, de bussen zitten overvol en iedereen deelt wagens. Handje uitsteken en je wordt door een propvolle oldtimer opgepikt voor enkele peso's.
Over pesos's gesproken. Er zijn hier 2 munten: peso's voor de arme Cubaan en CUC's (24x meer waard, ongeveer 0.8 euro) voor de rijkere en de toeristen. Staatwinkels met libretta's (bonnetjessysteem) hebben nauwelijk iets (lange rijen wachtenden, soms wat brood, soms rijst, soms boter). Privewinkels met harde valuta hebben een beperkt assortiment dat zeer duur betaald wordt. Een voorbeeld? Ik heb me rotgezocht naar WC-papier, water en koekjes voor onderweg. Op veel plaatsen is geen WC-papier en nu begrijp ik waarom ! 4 rollen kosten 1.5 CUC wat 1.2 euro is. Een Cubaan moet hier 2 dagen voor werken als hij in eigen peso's betaald wordt. Mijn totale uitzinnige boodschap kostte dus 2.8 CUC of bijna 4 dagen werken.
Neen, de meeste bewoners van Havanna zuchten onder hun alledaags leven, enigzins gelaten maar onderhuids klagend. Als bovenstaande Fidel en zijn broer Raoul er het loodje bij neerleggen zal er heel wat veranderen.
De fameuze strandweg van Havanna is een steenweg met een vergane esplanade waar wat koppeltjes zitten en vissers hun tijd verdoen. Neen, Havanna maakt niet zo'n goede beurt, de mensen zijn wel vriendelijk, hartelijk en meestal eerlijk.
Mijn fiets? Ik heb een AXA-slot en een zware ketting maar toch staan ze allemaal panisch te kijken en bezorgde raad te geven als ik mijn fiets ergens parkeer. Alleen op bewaakte parkings kan het. Het is blijkbaar een ongezien kleinood waar zij jaren voor moeten werken. Ik draag dus mijn fietsjuweel de trappen op, duw hem in veel te kleine liften naar een 7de verdiep ( B&B) en zet hem binnen in het appartement.
Zo, beste volgers, ik hoop jullie bij gelegenheid de mooie foto's en video's te kunnen uploaden die ik gemaakt heb want hier is het omwille van veiligheidsredenen niet mogelijk. Je moet zelfs je paspoort afgeven als je op internet wil gaan. Big brother is watching me ! Hopelijk leggen ze geen beslag op mijn Palestina-blog want dan wordt ik preventief aangehouden !
Mijn Spaans vloeit al redelijk goed, ik praat de mensen constant na zodat ik eerder in het Spaans dan Engels begin. Hablar Espanol opent vele deuren vooral als je WC-papier, een adaptor voor het vreemde electrisch systeem van Cuba, plat water, beschikbaar internet, een taxi, een kamer, een goede kaart van Cuba... nodig hebt. Mijn dag rondfietsen heeft dit alles opgeleverd zodat ik morgen rustig kan vertekken, mijn diverse batterijen kan opladen, mijn dorst kan lessen met kalkarm zuiver water...
Morgen dus richting Santiago de Cuba, een stad in het ZO op ongeveer 1200km. Ik hoop het meeste met de fiets te kunnen doen. Daar wacht binnen 13 dagen een binnenlandse vlucht die mij veilig (? hopelijk, want enkele maanden geleden stortte dit vliegtuig neer met veel doden) zal terugbrengen naar Havanna om dan met Martinair terug naar Amsterdam te vliegen.
Groeten uit het warme Cuba. Ben klaar om morgen na het ontbijt te vertrekken vermoedelijk naar een 1ste tussenstop in Varadero waar toeristen thuis zijn.
