Ditmaal geen foto's want dit mag niet omwille van een of andere bizarre reden. Ze bellen dan een hoge piet die dan meestal nee zegt. Gewoon mee met de stroom gaan is dan het beste.
Dagrit van Matanzas naar het Zuiden. Even een paar flinke heuvels om dan in een vlakker gebied terecht te komen. Erg warme dag 25-30 graden, zweten en veeeel drinken. Mijn fiets is mijn beste maatje, betrouwbaar, handig en altijd bij mij.
Onderweg in een soort koffiebar. Ik vraag "Hoe laat is het?" (in het Spaans dan). Hij toont zijn horloge: "18u maar eigenlijk is het 17u want ik kan mijn horloge niet terugdraaien, niet te repareren. Ik moet nu wachten tot aan het zomeruur." Cuba ten voeten uit.
Elke Cubaans dorpje of stadje is zeer speciaal: bijna geen auto's (te duur !), veel gocarts als taxi (De Belgische kust maar dan professioneel). Iedereen wordt rondgebracht op de achterbank, een zonnedakje, Cubaanse muziek. Een bijzondere ervaring.
Als iemand je aanspreekt voor een Casa Particular dan hang je er wel even aan vast. Ze kennen altijd wel een amigo met een huisje. Goed bedoeld maar redelijk vrijheidsbeperkend. Ik heb er nu een aan mijn been die ik seffens mag afschudden. Een goede raad voor elke avontuurlijke reiziger: spreek altijd zelf mensen aan. Die zijn dan te vertouwen maar als ze naar je toe komen...
Aan de andere kant zijn de Cubanen erg gelaten maar zeer vriendelijk. Als ik met mijn bizarre dure bepakte fiets langsrij kijken ze nauwelijks op. Het systeem heeft hen zeer gerust gemaakt, ze zijn totaal verzekerd. Je zou er al een UFO moeten langssturen voor ze verbaasd opkijken. Beter zo want je wordt dan echt in je waarde gelaten !
Cubaanse sociale zekerheid? Zeer goed! Alles is enigzins basic maar volledig volledig gratis. Alle medicijnen, doktervisites, hospitaal, scholen, rusthuizen, verzorging zijn voor Cubanen gratis ! In het binnenland zijn de mensen, in tegenstelling met Havanna, toch wel erg tevreden. Alles wordt voor hun geregeld, van de wieg tot het graf. Ze werken goed, moeten heel veel documenten invullen, worden erg gecontroleerd maar voelen zich wel goed.
Door hun revolutie, die nu al 50 jaar duurt, en het Amerikaans embargo zijn het erg trotse mensen die hebben leren vechten. Het land zou veel beter af zijn zonder Amerika. Wat politiek toch al niet te weeg brengt. Ik heb hier wel enig Palestijns gevoel hoewel het daar veel moeilijker is.
