Eerst en vooral, ik kan geen mails bekijken omwille van het zeer trage internet. Ik hoop binnenkort de mails van de laatste 3 dagen te kunnen bekijken en beantwoorden.
Nuevitas, een havenstadje. Na 85 km tegen de wind in fietsen eindelijk daar. Na wat zoeken naar een casa particular ben ik uiteindelijk toch is een goed hotel terecht gekomen, 12 euro per nacht , daarna een lekkere warme maaltijd..
Cubaanse steden als Nuevitas hebben iets zeer eigenaardigs: weinig straatlicht, veel vervallen huizen, een vrij desolaat uitzicht en toch zoveel volk dat op straat rondhangt, babbelts, wandelt... Zelfs jonge vrouwen lopen mooi gekleed in het duister zonder gevaar. Plaatst deze stad ergens in US of Amerika en het wemelt hier van de drugsdealers, straatbendes en je wordt wel eens overvallen. Hier dus niet. Ik ben te voet vanuit het hotel vertrokken wanhopug op zoek naar internet. Via, via, via ben ik in een armzalig huisje terechtgekomen waar ze illegaal internet hebben. In de officiele etecsa ( soort communicatiekantoor) hadden ze wel computerkaartjes maar geen computer. Je moest me hier zien zitten aan een te laag metalen tafeltje met een geimporteerde laptop. Kabels zijn provisoir via plafonds getrokken. Alles is precies gemaakt om snel te kunnen verhuizen. Voor illegale internetcomputers zou je 20j gevangenis kunnen krijgen, zeggen ze hier. Heel het stadje weet het maar toch kan het. En buiten op straat gaat het uitbundige avondleven door. Geen drugs, geen diefstal, geen overval. Toch heb ik hier een zeer Napolitaans gevoel. De mensen houden onder elkaar blijkbaar een soort Omerta in stand voor deze enige internetverbinding in dit stadje. Ik heb lang moeten zoeken.
Cuba heeft op veel gebieden iets dubbel. Voorbeelden:
- Cuba heeft 2 munten, deviezen in de vorm van CUC en Cubaanse peso's. In wat betere winkels betaal je in CUC en in straatwinkeltjes in peso's. Ik kocht vandaag bv. 4 broodjes met ham voor 3,4 peso's wat overeenkomy met 10 eurocent.
- steden lijken zeer gevaarlijk maar zijn het net niet
- alle basisvoorzieningen zoals scholen, medische verzorging, bejaardenzorg... zijn gratis maar voor de minste luxe moeten de mensen zich kromwerken.
Anectdote: een uitbater van een Casa Particular durft wel openlijk praten met een vijftal vrienden maar niet met 10 omdat er altijd wel een verklikker kan bijzitten. Zijn buurman vertrouwt hij niet. Een informant waarschijnlijk.
Ik moet hier afsluiten want ze gaan hier stoppen. Tot later !
