Ditmaal geen foto´s omdat deze prive internetverbinding zeer zeer traag is!
Enkele anecdotes dan maar zonder beeld.
Hotel in Sancti Spiritus. Dit is de juiste schrijfwijze want ik heb het bij een vorig bericht fout genoteerd. Voor de latinisten, ik vermoed dat de betekenis is: van de heilige (genitief) zijn geest. Klopt dit, Hugo of Heeroom?
Een paar Engelse fietsers waar ik dacht even een gesprekje mee aan te knopen. Van Brixton, volledig uitgedost als wielertourist met koersfietsen, kleurige kleding, speciale schoenen en natuurlijk fiets. Ze waren al gehaast om te vertrekken, een beetje nerveus en apart. Engels beleefd daarenboven. Gevolg, misschien 3 woorden uitgewisseld en weg waren ze. Precies in een eigen nerveus wereldje. Spijtig. Mijn filosofie is meer heel gewoon gekleed te zijn zodat ik de mensen erg nabij kan zijn wat vandaag wonderwel lukte.
Een kiosk met kranten onderweg, zo dacht ik toch. Kranten in Cuba, ik zie ze niet. Heel moeilijk te verkrijgen, ik zou niet weten waar. De televisie is volledig in handen van de staat. Internet zeer beperkt (en traag!), volgens mij ook volledig gecontroleerd. Dus wat ik hier schrijf passeert volgens mij ook via security. Hola! ¿Como esta? ¿Controllando mi? Zo! Het Cubaans ministerie van informatie zal wel amusement hebben met al mijn vakantiefoto´s. Ik heb trouwens 5 interviews klaar met Cubanen met als vraag ´Wat vind je van je leven in Cuba?´. Heel persoonlijke gesprekken op video die ik best thuis upload. je hoort er nog van.
Er was eens...
Er was eens een land, ver van de stad, waar mensen anders waren, open en eerlijk. Een verre fietser doorkruiste hun contreien en had problemen met zijn fiets, 4 spaken braken en de reiziger was mismoedig. Hij miste Johan, zijn goede fietsenmaker. Zijn wiel draaide kaduk en dat met al zijn reisgewicht. In een dorpje sloeg hij af en vroeg naar de juiste man om zijn wiel te maken. Vriendelijk gingen 2 dorpsbewoners mee en brachten de vreemdeling naar de juiste werkplaats. Bij het weggaan bood hij hun wat munten aan die ze kordaat weigerden. Hun dienst was hun meer waard dan wat geld. Ze namen hartelijk afscheid. De fietsenmaker werkte een uurtje en repareerde perfect het wieltuig, 4 nieuwe spaken, vakkundig geplaats.´Wat is mijn schuld?´, vroeg de reiziger, ´Geef wat je wil´, was zijn antwoord. Hij vereffende zijn schuld en was diep ontroerd door de kundigheid van de man maar bovenal zijn hartelijkheid. Hij laadde mijn zakken, zag dat alles goed was en vervolgde zijn weg. Nooit ben ik zo´n warmte en hartelijkheid tegengekomen en nooit zal ik dit vergeten! De vreemdeling vervolgde aangedaan en stil zijn weg...
Moron, een stadje aan de kust waar ik na enig zoeken in het duister een officiele Casa Particular vond. Illegale kamers worden je door allelei fietsende volgers aangeboden en het is moeilijk om ze af te slaan. Ze hebben allemaal familia en amigos die fantastische kamers hebben. Ik weet nu wel beter en pin me vast op Cubaanse legaliteit, kwaliteit en veilig. Het schijnt dat ze soms toeristen naar afgelegen ´kamers´ brengen en beroven. Of anders is de kwaliteit ondermaats en de prijs soms nog duurder.
